నేరస్తుడు

అన్యాయమని మనసు అరుస్తున్నా,
పెగలలేని నోటికి ఎపుదోచిన్డీ మూగతనం ??
అన్నీ అందరికీ తెలిసినా అడుసులో పడుతున్న అడుగులకి,
ఎవరీచారీ చచుదనం??
ధర్మపన్నాలేన్ని తెలిసినా,
జీవన సూక్తులెన్ని చదివినా,
వినలేని, నీకేక్కదిడీ, చెవిటితనం,
అక్కున చేర్చుకు ఆడుకోవాల్సిన చేతులకి 
ఆసిడ్లు చల్లి,అగ్ని రగిలించి,వలువలూడ్చి,వెటకారం చేసి ,
వికతాత్తహాసం చేసే చవట తనమేక్కడిది,?
సృష్టిలోని సమానత్వమెరిగి,
సమ సమాజ నిర్మాణం జరగాల్సిన చోట ,
మత కలహాల పేరిట ఈ మారణ కాన్దలేమిటి?
విష వలయాలు పన్ని,విజ్ఞానం,బుగ్గిచేసే ,
ఈ వికృత రూపుల విలయ తాన్దవమేమిటి,??
యత్ర నార్యంతు పూజ్యంతే అని,మొదలుపెట్టి ,
స్త్రీ ని వ్యాపారప్రకటనల వస్తువుగా మార్చి,
ఆసిడ్లతో,కత్తి,పోట్లతో,చిత్రవధ చేస్తుంటే 
అవాక్కయ్యాడు దేవుడు?????
ప్రకృతిలోని,సుకుమరమంతా,రూపుదాల్చి,వచ్చిన స్త్రీని,
మనిషి,యంత్రం,కాకుండా కాపాడే మహా మంత్రమైన స్త్రీని,,
ఆటబొమ్మలా,పరిహసిస్తూ,
అబలలని,అనగాతోక్కుతున్న,పిశాచాలని చూసి,

ఇలా యంత్రంగా,పాశానంగా,
మారిన మనిషిని నేను సృష్టించలేదు,
ఈ మనిషి ముసుగేసుకున్న జంతువెవరూ,నాకు తెలియదని,
చెయ్యని నేరానికి పశ్చాతాప పడుతూ,
అవాక్కయిన అంతరంగంతో,
నేరస్తుడిలా తల వంచాడు దేవుడు!!!!!


.....................Parvathi Mohan 13.3.2010

1 కామెంట్‌లు

వీరిచే పోస్ట్ చేయబడింది నెలనెలావెన్నెల వద్ద గురువారం, మే 29, 2014

అమ్మ ఆవేదన - పార్వతి మోహన్

నా కొంగు పట్టుకుని ,చుట్లు తిరిగిన రోజుల్లో,

అమ్మే అంతా అనుకున్నావు,ఇల్లే ప్రపంచం అనుకున్నావు.
అంత దూరాన నీవోక్కదివే చలికి దుప్పటి కప్పమని ,
నిద్రకు జో కొట్టమని,ఎవరినడుగుతావు?
ఇంటి గోడలు దూకి రోడ్డున పడ్డావని,
ఎడమ కుడి దారుల్లో ఇరుక్కుపోయావని,
నీవు దూరంగా వెళ్ళిన బాధ,
నీ నడతకు మమతలు పూసిన గాధ!
నీ సన్నిహితుడు స్నేహితుడా?హితుడా?
అన్న వివేచనా చెయ్యి,
నీవేసిన ప్రతి అడుగూ ప్రచన్నంగా కాపాడుకో,
మనిషిని మనిషినించి దూరం చేస్తుంది డబ్బు ,
నీది కాని దానిమీద ప్రణాలికలు పెంచద్దు,
నీకు కావాల్సింది సంపాదించుకో నీవే,
ఒకరి దయా భిక్షాల మీద ఒరగానీకు మనసు,
కరుకుగా వున్నా,నే రాసిన అక్షరాలూ మనసుమీద మలచుకో,
మనసులోని మమతకు మారుపేరు మాట,
మది గుచుకున్న ముళ్ళు నిడివి,,
ఎదకు తగిలిన గాయపు వైశాల్యం,
అది కత్తికి,కాదు కోత,గుండెకి!!
సమయా సమయ విచక్షణ లేక,
ఆలోచనలు,నోటితో,అనేయకు,
అడుగు వెనక్కు నడవకు,అన్న మాట కూడా ఆగిపోదు,మరి!!!
చీకటి లేక విలువ లేదు వెలుగుకి,
ఆవేదన లేక,అందం లేదు,ఆనందానికి,
మృత్యువు లేక మురిపెం లేదు జీవితానికి,
వ్రుదాప్యం లేక వింతే లేదు వయసుకి,
కన్నీరు తప్ప ఏదీ కడగలేదు కనుగుడ్లని,
పూల పరిమళాలు,పదిలంగా దాచుకో,
ముల్లునైన మలచుకో నీకనుగునంగా
నగరం నిగానిగాలతో,నిన్ను నుసి చేస్తుంది,
వ్యధ చెందిన నీ తల్లి ఉతరం,వృధా ప్రయాస కానీకు,
కన్నతల్లి మాటలు,దీపానికే వేలుగిస్తాయి,
నీ కలలో అవి వలయాలై,నిన్నే మెరిపిస్తాయి!!!!!
**************
తల్లి తండ్రులకి,దూరంగా వున్నా పిల్లలందరికీ,
ఈ కవిత అంకితం.

SATURDAY, MARCH 13, 2010

0 కామెంట్‌లు

వీరిచే పోస్ట్ చేయబడింది నెలనెలావెన్నెల వద్ద సోమవారం, మే 19, 2014